“Een eigentijdse dichtbundel over onder meer gender, liefde, de menselijke conditie en het dichterschap. Peter Mabelus geeft in deze bundel zijn visie op allerlei alledaagse en onalledaagse aangelegenheden, van liefdesperikelen, overbevolking en de snaartheorie tot verveling, ouder worden en de activiteiten van de overbuurvrouw. De gedichten zijn in persoonlijke, nuchtere en eigentijdse stijl geschreven, met af en toe grof taalgebruik. De vorm van de gedichten is overwegend vrij, met zo nu en dan gebruik van eindrijm. Met een voorwoord in dichtvorm van Pieter Waterdrinker. Geschikt voor een brede tot geoefende groep poëzielezers.”
Nadat ik in de zomer van 1985 mijn propedeuse Geschiedenis aan de Vrije Universiteit van Amsterdam had gehaald besloot ik een tussenjaar te nemen met bestemming Manhattan, New York.
In de middag van dinsdag 23 juli 1985 arriveerde ik in ‘the city that never sleeps’ en betrok een kamer in het HI New York City Hostel aan 891 Amsterdam Avenue, ter hoogte van West 103rd Street, op een steenworp afstand van Central Park.
In mijn handbagage bevond zich een grijsgedraaid exemplaar van Nightclubbing, het succesvolle album uit 1981 van het door mij mateloos bewonderde topmodel, zangeres en actrice Grace Jones.
Ik had mijn verblijf in Manhattan grondig voorbereid. Onder het motto dat brutalen in het bezit zijn van de halve wereld stuurde ik twee maanden voor mijn vertrek naar Amerika een brief naar de wereldberoemde kunstenaar Andy Warhol. Zijn immense studio The Factory bevond zich in die tijd aan 22 East 33rd Street, letterlijk in de schaduw van het Empire State Building.
Ik was al jaren op de hoogte van het feit dat Grace Jones en Andy Warhol een zeer intieme vriendschap onderhielden. Eerlijk gezegd was het vooruitzicht van een ontmoeting met mijn grootste idool de belangrijkste reden geweest om Andy Warhol mijn diensten aan te bieden.
In mijn sollicitatiebrief had ik Warhol afgeschilderd als ‘de grootste kunstenaar aller tijden’, en vermeld dat ik het een grote eer zou vinden om een tijd als vrijwilliger in zijn Factory te mogen werken. Binnen twee weken ontving ik een brief van Andy Warhol zelf waarin stond dat ik van harte welkom was.
Op woensdagochtend 24 juli 1985 ging ik voor het eerst naar mijn werk. Toevallig kwamen Andy Warhol en ik tegelijkertijd aan bij The Factory. Nadat ik mijzelf aan Warhol had voorgesteld omhelsde hij mij en zei: ‘Oh Peter, it’s so great that you’re here. We have so much work to do.’
Die eerste dag gaf Andy Warhol mij een rondleiding door het hele gebouw. Daarna liet hij mij vrij door alle vertrekken dwalen, ‘to breathe the art,’ zoals hij het treffend verwoordde.
Tijdens de lunch op de eerste dag van mijn nieuwe baan zat ik, behalve met Andy Warhol, aan tafel met de jonge, wereldberoemde beeldende kunstenaars Keith Haring en Jean-Michel Basquiat. Tot mijn grote vreugde bevond ook Grace Jones zich in ons gezelschap. Haar charismatische, androgyne, beeldschone, ebbenhouten aanwezigheid was net zo overdonderend als haar sensuele, lage stemgeluid.
Achteraf gezien is het verbijsterend om te beseffen dat in de paar jaren na mijn verblijf in The Factory achtereenvolgens Andy Warhol (22 februari 1987), Jean-Michel Basquiat (12 augustus 1988) en Keith Haring (16 februari 1990) het leven lieten.
Grace Jones bleek tijdens mijn eerste lunch in The Factory bijzonder gecharmeerd te zijn van mijn jeugdige persoonlijkheid. Ik was smoorverliefd op een vrouw die ruim zeventien jaar ouder was dan ik.
Grace Jones vertelde mij dat ze de volgende dag weer in The Factory zou verschijnen. Bij die gelegenheid liet ik mijn exemplaar van Nightclubbing door haar signeren.
Op zaterdag 14 september 1985 zou er in de Tony Shafrazi Gallery, destijds gelegen aan 544 West 26th Street in de kunstenaarswijk Chelsea, een gezamenlijke tentoonstelling Paintings worden geopend van Andy Warhol en wonderkind Jean-Michel Basquiat. Veel kunstwerken die op de tentoonstelling te zien zouden zijn moesten nog worden gemaakt en mij werd in de periode in aanloop naar de tentoonstelling geleerd hoe ik verf moest mengen, doeken moest spannen en zelfs met een verfroller de ondergrond van veel schilderijen in mocht kleuren.
Op de dag dat de tentoonstelling Paintings opende vond er in de avond een zeer onstuimige afterparty plaats in een aparte zaal van de beroemde nachtclub Studio 54. Er waren drugs in alle kleuren van de regenboog voorradig en oogverblindende, zeer schaars geklede paaldansers en danseressen zorgden voor een hitsige en opgewonden sfeer.
Rond een uur of vier in de ochtend stond ik op de dansvloer te tongzoenen met Grace Jones. Een half uurtje later werden wij door een limousine afgezet bij het Plaza Hotel. Dat ik het bed zou gaan delen met mijn grootste idool maakte mij haast krankzinnig van geluk.
Binnen een paar minuten lagen we in ons 50.000 dollar kostende Monarch Vi-Spring Bed op de 17e verdieping van het Plaza Hotel. Als we onze ogen van elkaar af hadden kunnen houden zouden we uit het raam een in diepe duisternis gehuld Central Park kunnen bewonderen.
Nadat wij ons beiden hadden uitgekleed en ons gretig op elkaar stortten kwam ik erachter dat Grace Jones in het bezit was van een enorm mannelijk geslachtsdeel. Ik schrok mij rot. Vervolgens barstte ik in hysterisch lachen uit.
Hoe had ik zo naïef kunnen zijn! Grace Jones was immers de tweelingzus van Christian Jones. Ik had echter nooit geweten dat Grace en Christian Jones werkelijk als twee druppels champagne op elkaar leken. Ook was het mij tijdens de afterparty in Studio 54 niet opgevallen dat naast Grace Jones ook Christian Jones aanwezig was.
Nadat ik een beetje tot mijzelf was gekomen maakten Christian en ik er een wilde nacht van.
Vanmiddag werd ik geheel in paniek gebeld door de manager van een lokale boekhandel: “Sinds uw gedichtenbundel Transgender Rap uit is gekomen, komt er geen hond meer naar de winkel! Iedereen zit thuis uw boek te lezen en te herlezen. Zo gaan we nog failliet! En de mensen die wel komen, vragen alleen nog maar naar uw boek! Maar de hele voorraad is op en ze vertrekken in tranen, zonder naar een ander boek om te kijken!”
‘Ik kan nog wel een paar auteursexemplaren van het boek komen brengen,’ prevelde ik in mijn smartphone.
Zo gezegd, zo gedaan.
Nadat ik mijn twee auteursexemplaren in de winkel had gesigneerd (zie foto, en merk vooral ook op dat er vanmiddag inderdaad geen enkele bezoeker in de winkel aanwezig was) griste de manager van de lokale boekhandel beide exemplaren voor mijn neus weg en zei: “Nu ga ik de winkel sluiten, open blijven heeft geen zin. Ik ga naar huis en samen met mijn vrouw uw boek lezen. Voor ieder een gesigneerd exemplaar.”
Schrijven is mijn lust en mijn leven, maar het is nooit mijn bedoeling geweest met mijn boeken mensen van slag te brengen, of de openbare orde te verstoren. Ik ben Erasmus niet.
Welk boek dat in april 2024 verscheen/verschijnt zou je het liefst willen lezen? (zie foto)
Onder iedereen die mijn nieuwe boek ‘Transgender Rap’ als favoriet kiest zal ik op 5 mei aanstaande een willekeurige persoon uitkiezen en, na contact te hebben gelegd via een persoonlijk bericht, een gesigneerd exemplaar met opdracht van mijn nieuwste boek doen toekomen.
Dat is nog eens wat anders dan de Nationale Armenloterij, Staatsloterij, de BankGiro Loterij, de TOTO, een kraslot of een overdosis pijnstillers, waar door de bank genomen enkel sprake van verliezers is.
Hier is sprake van een win-winsituatie, wat mij in hetzelfde Pantheon plaatst als God, Boeddha, Confucius, Plato, Erasmus, Immanuel Kant, Bob Dylan en The Beatles.
15 april 2024 verschijnt het zesde boek van Peter Mabelus, ‘Transgender Rap’.
‘Transgender Rap’ kan gezien worden als de verzamelde poëzie van Peter Mabelus. De gedichten zijn aangrijpend, schokkend, ontroerend, hilarisch en stemmen vaak tot diep nadenken over de menselijke conditie. Kopen dit boek en je wordt een ander mens!
Vriend en collega Pieter Waterdrinker schreef een prachtig gedicht als voorwoord voor ‘Transgender Rap’.
Een must voor alle fans van Pieter Waterdrinker en Peter Mabelus.
Kom je liever in het bezit van een speciaal op naam gesigneerd exemplaar met opdracht, wend je dan rechtstreeks tot de schrijver: petermabelus@gmail.com.
Ik heb kaarten kunnen bemachtigen voor het concert van Nick Cave and The Bad Seeds op donderdag 26 september 2024 in de Ziggo Dome, Amsterdam. Een half jaar lang voorpret. Alleen dat is de prijs van een kaartje al waard!
Tijdens mijn dagelijkse ochtendwandeling in Deventer, ‘Rondje IJssel’, viel mij op dat zich recht tegenover een enorm pand van Tactus Verslavingszorg een “Olijke Slijter” bevindt. Handig voor alcoholisten met een krappe agenda.
Peter Mabelus 